GRONDWET_ARTIKEL 1

De kleine (....) weerwolf

Student is bekend bij docent


Inleiding:

Deze spoken word gaat vooral over mijn ervaringen en hoe racisme in je jeugd effect heeft op hoe je

later als mens ontwikkeld. Het is een best persoonlijk onderwerp voor mij maar daarom heb ik het

juist gekozen omdat ik vind dat ik er dan beter over kan schrijven.



Het begin.


Het begint natuurlijk op de basisschool. Je ontmoet allemaal kinderen maakt vriendschappen of

zelfs vijanden. Aan het begin is het nauwelijks te merken iedereen is nog jong. Hoe ouder je wordt

hoe duidelijker. Het begint klein. Jij hebt zwart haar dus dat betekent dat jij het karakter moet

spelen met het zwarte haar, maar iedereen had dat. De blonde moest de blonde spelen en de

brunette de brunette. Maar toch, je begint langzaam iets te merken.


Je bent net wat anders dan de rest.


Kerst diner! Altijd zo leuk altijd zo vrolijk. Je besluit ik ga eten mee nemen uit mijn cultuur! Oma

maakt speciaal tortilla voor je klaar, maar niemand eet het. Ze willen het niet eens proberen omdat

het anders is.


Jij bent anders.


Puberteit begint. Verandering begint. Lichaamshaar. Godverdomme lichaamshaar. Maar jij bent net

wat anders natuurlijk. Je hebt donkerder haar dan de meeste. Meer lichaamshaar door je

buitenlandse genen.


De kleine opmerkingen beginnen.


Je hebt een snor. Waarom zijn je armen en benen zo harig? Dat is niet mooi. Dat is apart.


Dat is anders.


Je wordt onzeker er door. Je probeert je zelf te verdedigen. Mensen vinden het cool om te doen

alsof ze vampiers en zeemeerminnen zijn toch? Zeg gewoon dat je een weerwolf bent? Het is niet

omdat je buitenlands ben nee je bent een Weerwolf want dat is veel cooler dan een buitenlander

zijn.


Een kleine (....) weerwolf.


Maar ja je wordt ouder je kan toch niet blijven doen alsof je een weerwolf bent? Dus je gaat meer

afstand doen van je afkomst. Probeert meer te zijn zoals de rest. Je vraagt je oma niet meer of ze

tortilla kan maken maar neemt in plaats van tortilla poffertjes mee.


Wees niet anders.

Anders is fout.


Je merkt het zelf het zwarte meisje uit je klas krijgt nog meer opmerkingen dan jou omdat zij ook

anders is.


Anders is eng.


Dus als je eindelijk naar de middelbare gaat, onzeker door al die gebeurtenissen uit je jeugd, dat je

besluit “Ik moet me blijven gedragen als de rest”. Je draagt alleen maar lange broeken omdat je niet

wil dat mensen je harige benen zien. Je praat bijna nooit over je afkomst. Maar het voelt niet goed.


Wat is er mis met anders?

Je mist anders.


Dus je besluit eindelijk te accepteren dat anders ok is. En neemt meer trots in hoe je anders bent.

Je bent meer open over hoe je anders bent. Maar je hebt als nog spijt. Spijt dat je niet eerder hebt

geleerd dat het ok is om anders te zijn. Spijt dat je je taal van afkomst nooit geleerd hebt omdat je

bang was om anders te zijn. Spijt dat niet meer opkwam voor dat andere meisje omdat zij ook

anders was.



Spijt van normaal proberen te zijn.